تعالیم اخلاقی عیسی (ع)

حضرت عیسی (ع)، سوای تعلیم ویژه و اختصاصی خویش در مورد نزدیک بودن ملکوت و پدر بودن خداوند، بر اخلاقیات تأکید داشت. تعالیم اخلاقی وی به طور طبیعی از آنچه او در مورد اینکه حکومت خداوندی در ملکوت الهی­اش شبیه به چه معناست، تبعیین می­کند: اینکه حکم و فرمان الهی بر رحم و بخشش تمرکز دارد. نقطه تأکید و قوت این جنبه از تعالیم وی بیشتر روی روابط انسانی است تا افراط در مراعات قانون شریعت؛ نظیر آداب دینی، محرّمات مذهبی و نظایر اینها که در آن ایام در بین بعضی فرقه­های یهود جریان داشت.مردان و زنان باید به عنوان پسران و دختران خداوند در کنار یکدیگر زندگی کنند و خود را آماده روزی سازند که سلطنت عدل و راستی و درستی الهی برقرار خواهد شد. آنها باید زندگی­شان نیز بر طبق الگوی تعدادی خواهر و برادر باشد. طبق تعالیم حضرت حضرت عیسی (ع) عشق و محبت که منعکس کننده رحم و شفقت فیض گونه الهی است، باید عامل برانگیزاننده انسانها باشد. و این عشق و محبت باید در تمامی شعاع روابط انسانی پرتو افکند و هیچ کس که دارای نژاد و یا قومیتی متفاوت است، نباید از این تعهد به رفتار مودت آمیزی استثنا شود. مطابق تعالیم حضرت عیسی (ع)، قانون اخلاقی که بر عشق و محبت- یعنی عدالت، راستی و درستی و بالاتر از همه رحم و بخشش – متکی است قانون یهودی مبتنی بر رعایت افراطی احکام و قواعد شریعت را کنار می­گذارد . همان طورکه در ملکوت خدا بخشش، رأفت و پذیرش افراد، قبل از خواسته های حقوقی واخلاقی مطرح می شوند،به همین ترتیب نیز باید این  امور در روابط شخصی بین افراد از ارجحیت برخوردار باشند. 
از نظر بسیاری از مسیحیان تعالیم اخلاقی حضرت حضرت عیسی (ع) به بهترین وجه در فرمان دوگانه محبت در انجیل مرقس، باب 12، آیات 31- 28، وانجیل لوقا، باب 10، آیات 28- 25 تلخیص شده است.
«و یکی از کاتبان چون مباحثه ایشان را شنیده و دید که ایشان را جواب نیکو داد، پیش آمده از او پرسید که اول همه احکام کدام است؟ عیسی او را جواب داد که: اول همه احکام این است که بشنو ای اسرائیل ! خداوند، خدای ما، خداوند واحد است. و خداوند ، خدای خود را به تمامی دل و تمامی جان و تمامی خاطر و تمامی قوت خود محبت نمای که اول از احکام این است. و دوم مثل اول است که همسایه خود را چون نفس خود محبت نمای. بزرگتر از این دو حکمی نیست» .(انجیل مرقس، باب 12، آیات 31- 28).
در روایت مرقس حضرت عیسی قانون جدیدی را به دست نمی­دهد و بلکه از عهد عتیق نقل قول می­کند و او و کاتب بر این نکته توافق می­کنند و اما، در روایت لوقا، این حکم دوگانه را یکی ا زحقوقدانان (کُتّاب) به دست داد:
«ناگاه یکی از فقهاء برخاسته از روی امتحان به وی گفت: ای استاد ! چه کنم تا وارث حیات جاودانی گردم؟ به وی گفت: در تورات چه نوشته شده است و چگونه می­خوانی؟ جواب داده گفت: اینکه خداوند، خدای خود را به تمام دل و تمام نفس و تمام توانایی و تمام فکر خود محبت نمای و همسایه خود را نیز مثل نفس خود دوست بدار. گفت: نیکو جواب گفتی، چنین بکن که خواهی زیست». (انجیل لوقا، باب 10، آیات 28-25)